O książce: 2012 / Poproś mnie, abym jednym słowem określiła autora, a bez wahania powiem: proste- myślący. Dla wielu taka ocena będzie wydawać się niemal upokarzająca, ale wcale tak nie jest. Istnieje ogromna odległość między zdrową prostotą a bezradnością. Petya Shnyakin jest całkowicie jasna. To jego niewątpliwa zaleta. Nie mnoży niepotrzebnie esencji, język Sznyakina jest uniwersalny, sposób jego przedstawiania jest zrozumiały, a problemy życia codziennego są wspólne dla wszystkich. Tak, przed tymi notatkami był Turgieniew, był Dowłatow, rozczochrany przez Boga Weniczka. jadąc ze stacji Kursk. Cała literatura rosyjska wyrosła z małego człowieczka, który spadł z płaszcza w świat. A pojawienie się Petyi Shnyakina nie jest pojawieniem się doświadczonego dowódcy dla zmysłowego czytelnika. Nie ma patosu. Ale zjawisko to jest głęboko naturalne. Pokrótce wymienię cechy charakterystyczne twórczości Shnyakina. Pisze przystępnym językiem, zrozumiałym dla każdego. Prezentacja jest klasycznie prosta, charakter jest głęboko indywidualny. Każdy rozpoznaje w nim cząstkę siebie, wszyscy sympatyzują i wczuwają się w lirycznego bohatera. Ten bohater jest naprawdę liryczny, pomimo swojej pijackiej słabości i czasem niegrzecznej mowy „Nie jesteśmy tacy - takie jest życie” – bohater zgadza się z innym popularnym bohaterem, ale w przeciwieństwie do niego nie jest tak żarliwy i będzie. mądrzejszy dzięki doświadczeniu. Myślę, że nie ma sensu zagłębiać się w słownictwo; autor tego nie pochwali. Radziłbym każdemu przeczytać tę książkę, na co mam szczerą nadzieję, Anton Chizhov